Rezerwat Bukowa Góra

Wtorek, 17 maja 2011 · dodano: 17.05.2011 | Komentarze 14

Kończę pracę dziś szybko, prace do której planowałam dojechać rowerem ale budzik nie dał rady. Brak porannego pedałowania postanawiam zrekompensować po pielęgniarskich obowiązkach w pracy.
Po powrocie do domu, gdy tylko kończę jeść obiad, przebieram się w rowerowe i ruszam za cel obierając sobie odnalezienie Rezerwatu Bukowa Góra. I tak tradycyjnie już przez Kałuże Kolonie na "załęcką drogę", z której skręcam na Kluski. Po wjeździe do wioskę, kieruję się terenem zgodnie z oznaczeniem żółtego szlaku. Po wdrapaniu się na górkę, przystaje na chwilę w takiej oto sprawie :)

Kluski widok z żółtego szlaku © fotoaparatka

Chowam aparat i ruszam dalej, po chwili w krzakach dostrzegam psiaka, który złowroga na mnie zerka. Biorę więc w rękę kamień i przemykam obok niego. Na szczęście kundel nie rusza na pożarcie moich kostek, tak i kamień ląduje z powrotem na ziemi. Chwilę później przystaję, by bliżej przyjrzeć się drewnianej chatce, która wzbudziła moje zainteresowanie poprzedni razem, kiedy przemierzałam ten szlak.

Drewniany domek © fotoaparatka

Ruszam dalej pięknym, wiosennym, żółtym szlakiem.

żółty szlak © fotoaparatka

Chwile później znów przystaję przy leśnym pomniku, na którym widnieje napis "Swojemu patronowi Św. Hubertowi oraz ku czci i wiecznej pamięci kolegów, którzy odeszli na wieczne łowy "

leśny pomnik © fotoaparatka

Pogoda zaczyna się psuć, słońce gdzieś znika i zamiast niego na niebie zaczyna pojawiać się coraz więcej ciemnych chmur. Po chwilowych wahaniach postanawiam więc odpuścić sobie pedałowanie do Kleśnisk i poszukiwania Rererwatu, ponieważ jednak do domu jeszcze wracać nie chce, przypomina mi się pewien szlak, który dalej pozostał dla mnie zagadką. Owy szlak odkryłam zupełnie przypadkiem w ubiegłym roku, ale piach jaki wtedy zastałam skutecznie zniechęcił mnie do zgłębiania jego tajemnic.
Ruszam przed siebie po chwili skręcam w znanym mi miejscu, chwile pedałowania wśród powycinanego lasu oraz wszędobylskiego błota i po chwili moim oczom ukazuje się piękna droga, przy której spotykam równie zachwycające widoki.

to co spotykam po błocku © fotoaparatka

Pierwszy przystanek robię przy strumyku, przy który napotykam kawałek bukowego lasu. Do głowy wpada myśl, że rezerwat musi być gdzieś blisko.

strumyk przy bukowym lesie © fotoaparatka

Nie da się tam jednak długo wytrzymać, plaga komarów jaka atakuje nie daje choć na chwilę postać w bezruchu. Zachwycona terenami ruszam dalej żółtym szlakiem. W pewnym momencie wśród drzew dostrzegam bagna. Nie miałam pojęcia, że tak blisko można spotkać takie krajobrazy.

bagnno wśród drzew © fotoaparatka

Tu też komary nie dają dłużej rozkoszować się widokiem , ruszam dalej. Po chwili żółty szlak skręca a ja razem z nim. Kawałek dalej okazuje się, że znajduje się na ścieżce edukacyjnej. Edukuje się więc i idę oglądać olchowy las.

las olszowy © fotoaparatka

i już wiem gdzie zaczynają się wcześniej napotkane bagna.

bagnisty poczatek © fotoaparatka

Wracam do roweru. Przyglądam się jeszcze raz tabliczce i do głowy przychodzi myśl, że skoro to ścieżka edukacyjna to musi mnie zaprowadzić do rezerwatu. Ruszam dalej, z każdym kawałkiem tracąc nadzieję na jego odnalezienie. A tu po chwili żółty szlak skręca w oddali widzę śmieszną ambonę a obok przepiękny bukowy las. Jestem na miejscu !!!
Rezerwat ten jest chyba najpiękniejszych ze wszystkich okolicznych. Niestety na zdjęciach nie da się oddać piękna jakie ukazuje się oczom. Mi widok zaparł dech!

w drodze do rezerwatu © fotoaparatka

rezerwat Bukowa góra fot.1 © fotoaparatka

Rezerwat Bukowa Góra fot.2 © fotoaparatka

Robię całe mnóstwo zdjęć, jednak żadne z nich nie oddaje magii tego miejsca.
Nawet komary mi tu specjalnie nie przeszkadzają, w końcu jednak trzeba powrócić do roweru i wyruszyć w drogę powrotną. Tym razem robię już tylko jeden przystanek przy miejscu, które dostrzegłam ze szlaku. Dziwne to miejsce... Krzyż przy drzewie. Wygląda trochę jak jakiś grób, ale co to dokładnie nie umiem określić.

Krzyż przy drzewie © fotoaparatka

Ruszam przed siebie i po chwili jestem w miejscu, od którego wszystko się zaczęło. Nie chce mi się wracać tą samą trasą, więc skręcam w kierunku Cisowej. Brnę przez piaszczysty szlak i docieram do żwirowni, którą dziś postanawiam zwiedzić od dołu. Skręcam więc ze szlaku w boczną ścieżkę i przy próbie skrętu do żwirowni zaliczam glebę. Skutkiem czego jest obdarte kolano i łokieć. Początkowo myślałam, że coś stało mi się z nadgarstkiem bo bolał ostro, ale po chwili na szczęście przeszło.
Podniosłam się otrzepałam z piachu, sprawdzam czy na spodenkach żadnej dziury nie ma i idę wgłąb żwirowni.

żwirownia w Cisowej © fotoaparatka

Chwilę później ruszam dalej. Wyjeżdżam z Leśnej drogi w Cisowej skąd kieruję się już asfaltem do Załęcza Wielkiego, przystając tylko na chwilkę na szczycie górki przy przydrożnej kapliczce.

przysdrożna kapliczka © fotoaparatka

Zjazd z górki i z Załęcza już prosto do domu.