Granatowe źródła, uroczysko i mnóstwo wody

Niedziela, 29 maja 2011 · dodano: 29.05.2011 | Komentarze 9

Jakoś poza wtorkiem żaden dzień tygodnia nie zdopingował mnie do wyciągnięcia roweru. Dużo w tym winy zarówno śpiocha jak i lenia, ale nie ma co dzisiaj trzeba pokonać swoje słabości. Aplikuje sobie poranną dawkę kofeiny i wyruszam na szlak. Celem stają się po raz wtóry Granatowe Źródła.
I tak przez Kałuże Kol., Załęcza Wielkie do Załęcza Małego, przed którym robię sobie chwilę przerwy na zrzucenie z siebie nadmiernego odzienia:)

Pomiędzy Załęczem Dużym a Małym © fotoaparatka

Robi się chłodniej i od razu lepiej się pedałuję. Dojeżdżam do końca drogi, gdzie skręcam w lewo. Nie przepadam za tym odcinkiem, gdyż asfalt tam przypomina bardziej ser szwajcarski niż jezdnię, ale jakoś sobie radzę. Wyjeżdżam z Załęcza i chwilę późnej skręcam w las. Zamiast jednak jechać prosto do źródeł skręcam w boczną drogę z nadzieją na dotarcie do Warty. Do rzeki udaje mi się dojść po zbożu:)

Warta przy Granatowych źródłach © fotoaparatka

Wracam do roweru i teraz już bez przeszkód docieram do głównego celu wycieczki.

granatowe źródła © fotoaparatka

Co by odmienić pobyt, do źródeł docieram inną niż zwykłam to robić, ścieżką. Schodzę w dół mijając dookoła mnóstwo śmieci. Miejsce jak zwykle zachwyca, kolor wody jest wprost niesamowity.
Przy brzegu spotykam drzewo. Dziwne drzewo, bo jak gdyby całe pokryte pajęczyną. Już kiedyś podobne widziałam. Dziś jednak postanawiam przyjrzeć się bliżej zjawisku. Po chwili dostrzegam sprawców całego zamieszania. Tych małych liszek na tym jednym, biednym drzewie jest tysiące.

sprawcy pajęczynowego drzewa © fotoaparatka

Wracam do roweru, obmyślając dalszą trasę, za wcześnie bowiem by wracać do domu.
Ruszam i po chwili jestem już na asfalcie, którym kieruję się do Starej Wsi. W pewnym momencie asfalt się kończy i wjeżdżam w piaszczystą drogę. Nie dostrzegając w oddali niczego interesującego zawracam.
W drodze powrotnej moim oczom ukazuje się opuszczony ośrodek wypoczynkowy. Z informacji wymalowanej na ścianie, popadającego w ruinę budynku, doczytuję się nazwy "Uroczysko".
Jestem zachwycona miejscem. Zostawiam rower przy drzewie i ruszam odkrywać ośrodek.
Dochodzę do zejścia,

zejście do strumyka © fotoaparatka

które doprowadza mnie do większego strumyka

strumyk przy mostku © fotoaparatka

Spędzam chwilę na mostku po czym ruszam wgłąb ośrodka. W lesie mnóstwo jest zrujnowanych domków letniskowych. To tu to tam jakiś budynek. Smutne, że to wszystko tak wygląda, bo miejsce naprawdę świetne.

droga przez ośrodek © fotoaparatka

Wracam do roweru z postanowieniem, że jeszcze kiedyś tam wrócę.
Pedałuję dalej asfaltem do Załęcza Małego, gdzie skręcam na Cieśle i dalej na Gligi. Za wioską kończy się fajna droga i zaczyna teren. Polnymi ścieżkami jadę przed siebie z nadzieją na odnalezienie rzeki. Nie wzięłam mapy, więc czuję się trochę obco, ale co tam, każda droga musi przecież dokądś prowadzić.
W pewnym momencie na drzewie dostrzegam oznakowanie szlaku i od razu jakoś lżej. Jak się okazuje jest to jedyny znak na trasie. Droga wygląda na uczęszczaną więc pedałuję przed siebie. Nagle dojeżdżam do skrzyżowania. Widzę krzyż, mnóstwo oznaczeń zarówno rowerowych jak i pieszych szlaków ale nadal nie wiem gdzie jestem. Spoglądam w lewo i widzę most i nagle zapala się lampka w głowie, a więc jestem w Bobrownikach. Ogarnia mnie radość, bo po pierwsze wiem gdzie jestem, a po drugie nie muszę wracać tą samą trasą:)

na moście w Bobrownikach © fotoaparatka

Chwila odpoczynku na moście i ruszam dalej przed siebie, szlakiem już bardzo dobrze mi znanym.
Wyjeżdżam z Bobrownik i wjeżdżam na piaszczysty, żółty szlak. Chwilę później wspinam się na żabi staw.

żabi staw koło Bobrownik © fotoaparatka

Cieszę się, że trafiam na niego właśnie o tej porze. Staw bowiem przepięknie zakwitł. Wygląda to trochę tak, jakby ktoś rozłożył na nim dywan z białych lilii.

dywan z lilii © fotoaparatka

Na brzegu dostrzegam jednego ze sprawców nazwy owego stawu, który podejrzliwie na mnie zerka.

żaba z żabiego stawu © fotoaparatka

Nie chcąc nadwyrężać gościnności zielonego kumaka ruszam dalej żółtym szlakiem. Po deszczu, pedałowanie leśnymi drogami nie sprawia takich piaszczystych problemów, szybko więc docieram do Wroniej Wody. Na miejscu szukam mojego ulubionego zejścia. Zostawiam rower i schodzę w dół ku starorzeczu.
Tu zastaję zielony dywanik, na szczęście nie całej powierzchni wody.

wronia woda © fotoaparatka

W przybrzeżnych szuwarach dostrzegam samotnego łabędzia.

łabędź w szuwarach © fotoaparatka

Przechadzam się brzegami po czym wspinam się do roweru i ruszam dalej. Teraz już praktycznie bez przystanków docieram do Bukowców, skąd pedałuję prosto do Załęcza Wielkiego. Lubię tą trasę.
Przejeżdżam przez most i zjeżdżam do brzegów rzeki, tym razem od drugiej strony. Wyciągam aparat co sprawia, że spędzam tam dłuższą chwilę.

most wzałęczu © fotoaparatka

Wyjeżdżam na asfalt, gdzie wiatr dość mocno daję o sobie znać. Z Załęcza przez Kałuże kolonie docieram do domu.