postraszyło i nie padało......

Sobota, 6 sierpnia 2011 · dodano: 06.08.2011 | Komentarze 9

Zbieram się dziś cały dzień, aby zagonić rower do roboty, ale do samego popołudnia jakoś kiepsko mi idzie. Mobilizuję się dopiero przed 17 stawiając sobie za cel Stawy Ożarowskie. Ładuje aparat na plecy i ruszam przez Marki do Wierzbia, gdzie skręcam w stronę Ożarowa. Patrzę na niebo i wiem, że na stawy z pewnością dziś nie trafię. Akurat tam właśnie zebrały się ciemne chmury wróżące rychły deszcz. Dojeżdża do Ożarowa, gdzie jednak postanawiam skręcić we wcześniej wybrany szlak. Docieram do zrujnowanych dworskich zabudowań i zawracam. Nie będę jednak ryzykować.

Dworskie zabudowania © fotoaparatka

Kapliczka przy dworku © fotoaparatka

Tym razem wracam przez Kocilew, gdzie ku mojemu zaskoczeniu zastaje asfalt. Nie mogę oprzeć się widokom jakie roztaczają się z owej drogi. Przystaję na chwilę..

Droga na Kocilew © fotoaparatka

Wiatrak w Kocilewie © fotoaparatka

Widok z Kocilewa © fotoaparatka

Kocilew krajobrazy © fotoaparatka

Ruszam dalej. Z wiatrem i po nowiutkim asfalcie pedałuje się znakomicie. Kawałek dalej jednak zatrzymują mnie kolejne widoki...

kolejne ślady żniw © fotoaparatka

żniwowanie pełną parą © fotoaparatka

Z Kocilewa wyjeżdżam na krajówkę, z której chwilę później skręcam na Grębień. Przez wioskę z pomocą wiatru przemykam bardzo szybko. Docieram do "Częstochowskiej", którą pedałuję do Dziterznik. Nie jest to łatwe zadanie. Wiatr. który wieje prosto w twarz skutecznie spowalnia moją wycieczkę. Po wjeździe na sporą, jak na moje tereny górkę staję, by na chwilę odpocząć i tu w głowie zakwita pomysł na zmianę trasy. Zawracam więc i przez Dzietrzniki za torem docieram do żółtego szlaku wiodącego do Doliny Objawiania. Dziś udaje mi się sfotografować owe "wydmy".

"wydmy" w Kałużach © fotoaparatka

Dalej leśną ścieżka docieram do Źródełka, gdzie napełniam bidon wodą na jutrzejszy dzień.

ławki olbrzmy _ dolina objawiania © fotoaparatka

Z Doliny, lasem docieram do szlabanu. Nad torami kieruję się do kolejnego przejazdu kolejowego i dalej leśną ścieżką do szczytu tzw "dzietrznickiej góry". Teraz już tylko krajówką w dół. Jako, że dalej czuję niedosyt włóczę się jeszcze po lesie i wracam do domu.