rezerwat węże i żabie kumkanie

Niedziela, 1 maja 2011 · dodano: 01.05.2011 | Komentarze 15

W planach był dziś Danków, ale jak to zwykle bywa nie wyszło. Z racji dość niepewnej pogody wybieramy żabi staw i Rezerwat Węże.
Po obiedzie przebieramy się więc w rowerowe i ruszamy. Już na początku wiatr dość ostro daje się we znaki. Dojeżdżamy do Załęcza Wielkiego i skręcamy w stronę mostu, z którego kierujemy się na Bukowce. Po kilku minutach mijamy wioskę i dalej żółtym szlakiem pedałujemy w las.
Na drodze ewidentnie widać, że od dawna porządnie nie padało. Zastajemy tam piach, piach i jeszcze raz piach.
Męcząc się z piaskiem pod kołami bokiem mijamy Wronią Wodę, Jarzębie i Górę Św. Genowefy. W końcu jednak udaje nam się wyjechać z lasu ,co jednak nie zmienia sytuacji. Polna droga wita nas tym samym co było w lesie.

Wyjazd na polną drogę © fotoaparatka

Po trudach jazdy w terenie docieramy w końcu do stawu.


Niestety przez niemiłosierny wiatr z trudem można usłyszeć niesamowite echo kumkających żab. Wieje tak, że chce nam pourywać głowy, więc nie zabawiamy tam długo. Ruszamy dalej piaszczystym szlakiem w kierunku Bobrownik. Przed samą wsią zaliczam glebę, ale ląduję w piasku więc upadek nie jest bolesny:)
W Bobrownikach znów przekraczamy Wartę i kierujemy się w stronę rezerwatu. Tym razem docieramy tam pieszym szlakiem, na którym nie jesteśmy jedynymi rowerzystami. Po częściowym podjeździe na Górę Zelkę dostrzegamy pierwszą niezakratowaną jaskinie.

Chwila przerwy, w której decydujemy się na dalsze wniesienie rowerów, bo podjechać się niestety nie da. W rzeczywistości wygląda to jednak tak, że Krzysiek wnosi rowery na szczyt a ja mu się bacznie przyglądam i kibicuje ;)

Na górze zastajemy całe mnóstwo rowerzystów, którzy błądzą po rezerwacie szukając drogi wyjścia. Oczywiście próbujemy pomóc :)
Jeszcze na chwilę przystajemy przy dwóch jaskiniach, po czym ruszamy z powrotem niebieskim szlakiem.

Zjazd z Góry Zelki potrafi podnieść trochę adrenalinę. Na szczęście udaje mi się jakoś bezpiecznie zjechać na dół.
W drodze powrotnej jeszcze na chwilę przystajemy na moście w Bobrownikach po czym, ku mojemu niezadowoleniu, wracamy do domu ta samą trasą.

Ostatni dzień kwietnia

Sobota, 30 kwietnia 2011 · dodano: 30.04.2011 | Komentarze 12

Prognoza pogody nie zapowiadała na dziś ładnej aury, tak więc po wczorajszym rowerowym dniu, nie spodziewałam się, że dziś uda mi się gdzieś wyskoczyć.
Rano jednak okazuje się, że na dworze cieplutko, słonecznie i nic nie stoi na przeszkodzie pedałowaniu. Po uporaniu się z domowymi obowiązkami, napełnieniu żołądka obiadem wyruszam, za cel obierając sobie stawy ożarowskie.
Przez żużlówkę docieram do Budziaków, gdzie odbijam na polną drogę prowadząca do Dzietrznik. Z Dzietrznik dalej typowo terenową polną drogą pedałuję w kierunku Grębienia.
Ostatnio jak zmagałam się z tym odcinkiem, było tam sporo lodu i błocka w którym nie dało się jechać. Dziś zastaję mnóstwo dołków, ale za to suchych i bez piachu.

polna droga © fotoaparatka

Ową drogą docieram do Grębienia i zabytkowego kościółka, do którego nie dotarłam wczoraj. Przystaje na chwilę, by zastanowić się co robić dalej, bo pogoda trochę zaczyna się psuć.

Dzwonnica przy kościółu_ Grebień © fotoaparatka

Kościół w Grębieniu © fotoaparatka

Postanawiam popedałować dalej, w końcu nie lubię wracać tą samą trasą. Kolejnym celem jest drewniany wiatrak w Kocilewie. Stoi na sporej górce, więc będzie widać co i jak dzieje się z pogodą.
Przejeżdżam przez Grębień i docieram do krajówki, z której za chwilę skręcam w szutrową drogę prowadzącą do Kocilewa. Szybko docieram do zabytku.

Wiatrak w Kocilewie © fotoaparatka

Rozglądam się po niebie i zaczynam mieć wątpliwości co robić dalej. Widoki z góry na której stoi młyn są piękne, ale pogoda jakaś taka niezdecydowana.

Widok z Kocilewa © fotoaparatka

Ruszam postanawiając, że w Ożarowie zadecyduję czy ruszać na stawy czy wracać do domu.

droga do Ożarowa © fotoaparatka

W Ożarowie jednak decyduje się na powrót. Mam nadzieję odwiedzić jeszcze jeden drewniany kościół w Wierzbiu, ale na miejscy zastaję parę młodą i tłum gości. Rezygnuję więc z pomysłu.
Z Wierzbia kieruje się w stronę Marek, drogą już bardzo dobrze mi znaną. W pewnym momencie do zjazdu z trasy zachęca mnie boczna leśna droga. Postanawiać zgłębić dokąd prowadzi. Im dłużej pedałuję tym szlakiem tym bardziej zaczyna mnie zastanawiać jej etap końcowy.

tajemnicza droga © fotoaparatka

W pewnych momentach wygląda tak, jakby kiedyś był na niej asfalt. Drążę "temat", aż do większego skrzyżowania, na którym nie wiem gdzie dalej. Postanawiam więc zostawić sobie tę tajemnicę na inny dzień. Zawracam w kierunku asfaltu.

w drodze powrotnej © fotoaparatka

Po powrocie na obrany wcześniej szlak, dojeżdżam do Marek, a stamtąd już prosto do domu.
Teraz trochę żałuję, że odpuściłam sobie stawy ale z pewnością w niedługim czasie tam dotrę.

między deszczem

Piątek, 29 kwietnia 2011 · dodano: 29.04.2011 | Komentarze 9

Wczesna pobudka i półgodziny później pedałuje już do pracy, Leń został przerwany. Poranek rześki i nawet ciepły.
Pierwszy przystanek robię sobie przy stawach, niestety nie parują dziś tak jak poprzednio, ale mimo wszystko widok jest piękny.

stawy o poranku © fotoaparatka

Ruszam dalej krajówką przez Dzietrzniki, mijając bokiem Grębień do Pątnowa. Na górce przy Skręcie na Popowice robię sobie chwilkę przerwy na uchwycenie wschodu słońca i drogi w porannym świetle.

droga krajowa nrr 43 © fotoaparatka

wschód © fotoaparatka

Ruch dziś mimo wczesnej pory duży, obserwując kolejne zapakowane po brzegi auto uświadamiam sobie, że to przecież piątek- dzień targowy. Mijam Kamionkę, Nowy Świat i po lekkim podjeździe docieram do Wielunia. Jeszcze kilka skrzyżowań i jestem na miejscu, pół godziny wcześniej. W sam raz aby doprowadzić się ze stanu rowerowego na pracowniczy :D

W samo południe powrót do rowerowego stanu, obranie trasy powrotnej i ruszam. Już po chwili cieszę się, że dziś wybrałam rower. Wieluń zakorkowany po brzegi. Samochody stoją a ja mykam sobie w najlepsze. Po chwili jestem już na drodze w kierunku Gaszyna. Droga ta niespecjalnie przyjazna rowerzystą. Nie dość, że krajówka to jeszcze zero jakiegokolwiek pobocza.
W Gaszynie atakuję drewniny kościółek, koło którego byłam zimą :) Otoczony świeżą zielenią prezentuje się o wiele lepiej.

Kościół Gaszyn © fotoaparatka

Z Gaszyna dalej krajówką do Kadłuba i następnego drewnianego kościoła. Tym razem zastaję otwarte drzwi, więc mogę zajrzeć do środka. Przez kratę co prawda ale to zawsze coś.

wnętrze kościoła w Kadłubie © fotoaparatka

Po wyjściu ze świątyni spoglądam na niebo, które coraz bardziej zaczyna mnie niepokoić. Nad głową zaczyna mi się kłębić coraz więcej ciemnych chmur.
W Kadłubie z krajówki skręcam na czarny szlak, mijam cmentarz i kilka minut później jestem już w Popowicach. Na chwilkę przystaję przy tamtejszym kościele i ruszam dalej, z coraz większym niepokojem obserwując niebo.

Kościół Popowice © fotoaparatka

Czarnym szlakiem docieram do Grębienia, gdzie mam zahaczyć o kolejny drewniany kościół. Jednak przybierający na sile wiatr i chmury, które już centralnie wiszą nad moją głową skutecznie zniechęcają mnie do pomysłu. Czym prędzej pedałuję w kierunku dobrze mi znanej "częstochowskiej".
Po wyjeździe na krajówkę wiatr ostro daje się we znaki, co bardzo szybko zniechęca mnie do dalszej jazdy. W Dzietrznikach zatrzymuje mnie dylemat: czy dalej prosto, czy skręcić i wybrać dłuższą trasę ale za to przez las. Pierwsza opcja zwycięża i szybko okazuje się, że jest to bardzo dobry wybór. Około 1,5 kilometra przed domem atakuje mnie deszcz. Początkowo delikatnie, by później przybrać na sile. Na podwórko dojeżdżam przemoczona, ale to wiosenny deszczy i kto wie może jeszcze urosnę :D

Przeczekuje deszcz i po obiedzie dopada mnie niedosyt pedałowania. Pogoda ni to na deszcz, nie to na słońce. W między czasie dostaję zadanie do wykonania, po męczarniach z drukarką pakuje zaproszenie i ruszam w kierunku Doliny Objawienia.
Ruszam szlakiem, który ostatnio pokazał mi brat. Chcę sprawdzić pewne miejsce.

nowy szlak © fotoaparatka

Nie wiem czy dokładnie trafiam do umyślonego miejsca, jednak muszę jeszcze podpytać tatę o dokładną lokalizację. Po chwili modyfikuję trochę trasę i znaną mi od dawna drogą ruszam do doliny. Wieszam zaproszenie, co wcale nie jest takie łatwe jak myślałam i schodzę do źródełka.

Objawienia tablica © fotoaparatka

Droga do źródełka © fotoaparatka

Pogoda zdecydowanie idzie ku lepszemu, decyduję się więc na Kępowiznę. Z Objawienia wyjeżdżam żółtym szlakiem. Po kilku minutach wyjeżdżam na asfalt i prosto na kąpielisko. Tutaj słoneczko znów pokazuje się za chmur i robi się na powrót piękna pogoda.

Kąpielisko © fotoaparatka

Otoczona brzoza © fotoaparatka

Spędzam chwilę na plaży po czy ruszam w drogie powrotną. Znów przez Objawiane, tym razem docierając tam drogą przy Florianie.
Pedałuję dalej, przejeżdżam przez przejazd kolejowy i za chwilę jestem przy pomniku powstańców.

pomnik © fotoaparatka

Pod nogami spotykam ślimaka, którego przez chwilę niepokoję.

ślimak © fotoaparatka

Stąd drogą przy trzecim stawie docieram do asfaltu i nim już kieruje się prosto do domu.

pokonać lenia

Środa, 27 kwietnia 2011 · dodano: 27.04.2011 | Komentarze 7

Straszny leń mnie ostatnio zaatakował. Na nic nie miałam ochoty, nawet na pedałowanie. Całe święta takie leniwe, ale nie ma tego złego... przynajmniej miałam okazję spędzić trochę więcej czasu w rodzinnym gronie.
Dziś postanawiam przerwać ten męczący stan i pomimo, iż wracam późno do domu siadam na rower. Już po pierwszych metrach czuję się o niebo lepiej. Znika zmęczenie, jakie towarzyszyło mi przez kilka ostatnich dni i wracają siły. Z racji, iż do zachodu nie zostało mi wiele czasu wybieram krótką trasę leśnymi drogami.
Tzw. "żużlówką" dojeżdżam do pewnej bocznej ścieżki, którą niegdyś jeździłam na jagody. Z owej dróżki wyjeżdżam na drogę prowadząca do Marek. Przystaję na chwilę przy moście na rzece Wierzba.

most na rzece Wierzba © fotoaparatka

Ruszam dalej Marki zostawiając sobie na drogę powrotną, a wybierając "obwodnicę" wsi. Spotykam tam mnóstwo saren pasących się na rowie i uciekających przy każdej próbie ich sfotografowania. Dojeżdżam praktycznie do końca drogi, jednak zbaczam jeszcze w leśną ścieżynę prowadzącą do gajówki.

Gajówka © fotoaparatka

Pięknie, zielono wokoło

droga do gajówki © fotoaparatka

Po chwili postoju ruszam dalej. Wyjeżdżam na asfalt, który prowadzi mnie do Wierzbia. Do samej wsi jednak nie wjeżdżam, tylko ruszam w drogę powrotną.

Doga pod Wierzbiem © fotoaparatka

Tym razem już asfaltem kieruję się w stronę Marek, do których dość szybo docieram. Przy zjeździe z asfaltu w teren spotykam stado kóz wędrujących sobie środkiem drogi :) Na mój widok zwierzęta opuszczają drogę i wracają na łąkę, a ja mam okazję przyjrzeć się im bliżej.

kozy © fotoaparatka

Ponownie powracam na "obwodnicę", z której z powrotem kieruję się w stronę mostu. Przed wyjazdem na "żużlówkę" spotykam Krzyśka, który suszy mi głowę o kask, którego dziś nie zabrałam. Razem wracamy do domu.
Tego mi było trzeba!!!!

o wschodzie i zachodzie

Piątek, 22 kwietnia 2011 · dodano: 22.04.2011 | Komentarze 7

No i wczoraj mój budzik nie dał rady śpiochowi, co poskutkowało sięgnięciem po czerwonego chrząszcza. W drodze powrotnej, stojąc na światłach i gotując się w blaszaku szybko pożałowałam porannej decyzji.
Dzisiejszy dzień natomiast zaczął się dla mnie bardzo wcześnie, bo lekko po 5 pedałowałam już w kierunku Doliny Objawiania, chcąc zdążyć przed całkowity wschodem słońca. Dziś bowiem woda ze źródła ma ponoć wyjątkowo uzdrawiającą moc. U źródła spotykam spory "tłum". Ustawiam się w kolejkę po wodę, którą ludzie dziś czerpią hektolitrami. Po kilku minutach wyczekiwania i mnie udaje się napełnić przytaszczoną butelkę. W Dolinie spędzam niespełna godzinę obserwując to co dzieje się wokół źródła. Tyłek ruszam dopiero wtedy kiedy mój żołądek, pozostawiony bez śniadania, domaga się strawy.

źródło o poranku © fotoaparatka

W drodze powrotnej przystaje jeszcze przy Florku

Florek o poranku © fotoaparatka

Po powrocie szybko pałaszuję śniadanie, podczas którego zastanawiam się czy pedałować do pracy, czy nie. Mam trochę obaw ponieważ czeka mnie krajówka, w Wieluniu dzisiaj dzień targowy a do tego zbliżające się święta. Wszystko to składa się na wzmożony ruch na drodze, co nie nastawia mnie pozytywnie do jazdy. Szybko jednak znajduje się rozwiązanie, okazuje się bowiem, że mój brat się do Wielunia się wybiera :) Pakujemy więc rower do auta i ruszamy do miasta.
Przed przychodnią rower opuszcza auto i wędruje na swoje miejsce parkingowe, a ja do pracy.
Wieczorem przychodzi czas na odpalenie sprzętu :) Z racji, iż kończę pracę później niż przypuszczałam, nie pozostaje mi nić innego jak szybki powrót do domu krajówką. Nie ma czasu na boczne drogi. Z Wielunia wyjeżdża mi się jakoś ciężko i w pewnej chwili nie chce mi się pedałować dalej. Niechęć jednak szybko mija i dalej już jakoś lżej:) Zatrzymuję się tylko dla uwiecznienia zachodzącego słońca.

zachód © fotoaparatka

Wieczorna wycieczka z bratem

Środa, 20 kwietnia 2011 · dodano: 21.04.2011 | Komentarze 7

Wieczorem niespodziewanie brat zaproponował mi wspólną wycieczkę. Przebrałam buty i wruszyliśmy. Szybko okazało się, że moje szerokie nogawki od dresów nie nadają się na rower. Nim się obejrzałam z jednej z nich zostały strzępy :D
Wracając jednak do krótkiej acz pouczającej wycieczki. Brat pokazał mi trasę do tej pory zupełnie mi obcą. Owe leśna droga prowadzi zarówno do Doliny Objawienia jak i na Kolonię. Po wyjeździe z boru popedałowaliśmy w nieznane mi zakątki Kałuż. Przynajmniej nie pamiętam żeby tam kiedykolwiek była :) I tam straciłam towarzysza, bo miał sprawę do załatwienia, a ja już sama popedałowałam do domu.

Zaczynamy .... dojazd do i z pracy

Środa, 20 kwietnia 2011 · dodano: 20.04.2011 | Komentarze 9

Plan był taki: wstaje rano i pedałuje do pracy. Przygotowania trwały od wczoraj, budzik ustawiony na 5 rano i co .... Gdy wybija godzina mój budzik rozpoczyna swą pracę a ja przekładam się na drugi bok. Za oknem jeszcze szarówka i jakoś tak nieprzyjemnie. Postanawiam wyjść spod kołdry sprawdzić temperaturę, gdy widzę 2 stopnie mój śpioch mówi: wracaj do łóżka. Idę za namową wewnętrznego głosu z powrotem do ciepłych pieleszy, jednak po chwili włącza się cykloza i mówi: skoro już wstałaś to nie szkoda Ci? Ano szkoda... Szybko wyskakuję z łóżka i za parę minut jem już śniadanie, jeszcze tylko kask na głowę i wyruszam.
Pięknie wygląda świat przed 6 rano. Niestety z obawy, że mogę nie dotrzeć na czas postanawiam zostawić aparat w plecaku. W pamięci mam jednak stawy z unoszącą się nad ich powierzchnią parą i to niesamowite światło poranka.
Droga do pracy wiedzie niestety krajówką, ale o tej porze ruch na niej jeszcze znikomy, jedzie się więc wyśmienicie. Trochę obawiałam się miasta, bo cóż jestem wiejską "dziewczynką" i takie pedałowanie mi obce, ale nie taki diabeł straszny....
W pracy budzę zdumienie, bo chyba nikt nie spodziewał się, że w takim małym krasnalu drzemie taka energia :)
W samo południe jestem już wolna, mogę wracać do domu. Tym razem natężenie ruchu już spore a i wiatr wieje z przeciwka. Po kolejnym zwalniającym mnie podmuchu powodowanym przez ciężarówki postanawiam skręcić w Pątnowie i dalej już jechać bocznymi drogami. Tradycyjnie robię sobie postój przy źródle Św. Rocha.

Obok źródła św. Rocha © fotoaparatka

spotykam tam grupkę owadów

zbiorowskio © fotoaparatka

Po chili spędzonej w ciepłym słońcu ruszam dalej, przed Bieńcem skręcając w polną drogę biegnącą nad torami kolejowymi. Z owej drogi wyjeżdżam w Dzietrznikach obok cmentarza. Rozglądam się wkoło i obok grobów nie spotykam żadnej żywej duszy, postanawiam skorzystać z okazji i pójść sfotografować pomnik-mogiłę ku pamięci osób pomordowanych w czasie II Wojny Światowej. Na pomniku widnieje nazwisko brata mojego dziadka, tak więc muszę kiedyś zgłębić ten rozdział rodzinnej historii.

pomnik Dzietrzniki © fotoaparatka

Ruszam dalej zatrzymując się jeszcze na chwilę, przy moim parafialnym kościele.

Kościół Dziatrzniki © fotoaparatka

Wyjeżdżam znów na krajówkę, jednak kilka minut później wjeżdżam w leśną drogę skąd już prosto do domu.
Spodobało mi się takie pedałowanie do pracy, a dzisiejsze zerknięcie na ceny benzyny, która znów poszła do góry, zmotywowały mnie do częstszego korzystania z roweru. Jednak czy do końca jestem zmotywowana okaże się jutro :)

Dwór obronny krętymi ścieżkami

Niedziela, 17 kwietnia 2011 · dodano: 17.04.2011 | Komentarze 11

Jakoś nie mogłam się dzisiaj zebrać do wyjścia na rower. Niby mi się chciało, niby miałam obrany cel a tu taki leń, że tyłka z domu ruszyć się nie chce. Po obiedzie jednak powoli zbieram się do kupy i wyruszam.
Przed wyjazdem jeszcze pozbywam się błotnika, który ostatnimi czasy zaczął mi przeszkadzać. Ruszam, ale po chwili zaczyna mi wiać po dłoniach, spuszczam wzrok i dostrzegam, iż zapomniałam rękawiczek. Wracam się i nagle do głowy przychodzi mi inna trasa. Przez Kałuże Kol. dojeżdżam do Kępowizny skąd prosto do Wąwozu Królowej Bony po wodę do picia, bo o uzupełnieniu wody też zapomniałam.

droga do Bieńca © fotoaparatka

Po napełnieniu bidonu u źródła, piaszczystym wąwozem docieram do Bieńca Małego skąd czarnym szlakiem dojeżdżam do Pątnowa. Pedałuję przez wioskę po drodze mijając źródło Św. Rocha oraz gimnazjum. Trochę deptania pod górkę i czuje się strasznie zmęczona co mnie trochę dziwi. Chwilę później mam okazję złapać oddech. Wyjeżdżam z wioski i teraz drogą przy torach kolejowych docieram do drugiej części Pątnowa. Po przejeździe przez przejazd nad moją głową dostrzegam parkę boćków :)

Bocianki © fotoaparatka

Jeden z ptaków nie za długo znosi moje zainteresowanie jego osobą i odlatuje z gniazda, a ja ruszam dalej na stację kolejową.

Stacja kolejowa Pątnów © fotoaparatka

Ze stacji jadę dalej w kierunku Kamionki ale wcześniej zbaczam z obranego szlaku do lasu, który pokrył się pięknym białym dywanikiem.

droga leśna © fotoaparatka

biały dywanik © fotoaparatka

W Kamionce wyjeżdżam na krajówkę, która dziś wyjątkowo nie nadawała się do jazdy rowerem z powodu licznych motocyklistów, którzy wracali ze zlotu w Częstochowie. Na szczęści chwilę tam spędzam po czym skręcam w boczną droga, która ma mnie doprowadzić do ruin obronnego dworu. Teren, na którym znajduje się obiekt jest ogrodzony, więc nie mam szans na bliższe podejście. Podobno jeszcze do niedawna budynek był w całkiem dobrym stanie, dziś pozostały po nim tylko mury.

Dwór obronny w Kamionce © fotoaparatka

Jest to dwór obronny arcybiskupów gnieźnieńskich, przypuszcza się, że powstał on między 1555 a 1559 rokiem. Kiedyś istniejący do dziś dwór stał w centrum sporego zespołu gospodarczego, dziś wokół niego jest tylko trawnik. Z tego co udało mi się zauważyć raczej nie widać, by budynek był odrestaurowywany. Spędzam tam krótką chwilę po czym ruszam dalej w drogę powrotną. Chwilowo tą sama trasa przez Kamionkę ale w Pątnowie odbijam w kierunku wsi Strugi. Tam przystaję na chwilę na przystanku, bo niby w planach mam skręcać na Łaszew ale nogi i ja jeszcze nie odczuwają zmęczenia. Wyciągam mapę i szukam dalszej drogi powrotnej do domu. Uzupełniam płyny i ruszam przez Jajczaki do Mierzyc, gdzie mam ochotę dorwać się z aparatem do kościoła ale z racji, iż właśnie zakończyła się msza i wierni tłumnie zaczęli wychodzić ze świątyni rezygnuję z tego pomysłu. Wracam się kawałek i skręcam w kierunku Łaszewa. Szybko przejeżdżam przez wioskę i docieram znów do Bieńca Małego, z którego kieruję się tym razem do Bieńca omijając górą wąwóz. Dalej żółtym szlakiem docieram do Kępowizny, gdzie robię sobie przerwę przy drewnianym młynie wodnym.

młyn wodny © fotoaparatka

Dalej już tradycyjnie przez Kałuże Kolonie trafiam o domu. Po przejściu przez drzwi pierwszym moim celem staje się kuchnia i krem czekoladowy. Teraz mi niedobrze :D

Byle gdzie, byle pojeździć ......

Sobota, 16 kwietnia 2011 · dodano: 16.04.2011 | Komentarze 6

Jakoś tak wyszło, że praktycznie cały tydzień nie byłam na rowerze. Jak nie paskudna pogoda to praca, nic więc dziwnego, że nie mogłam się doczekać weekendu :)
Dziś pogoda idealna lekki wiaterek, słońce i ciepło, po uporaniu się więc z przedświątecznymi porządkami ruszam bez celu, byle przed siebie. Leśnymi ścieżkami przemykam koło trzeciego stawu, mogiły powstańców do Doliny Objawienia, gdzie przystaję. Po chwili mijając figurkę Floriana skręcam w drogę prowadzącą na asfalt, z którego po kilku metrach skręcam na żółty szlak w kierunku Kępowizny. Dojeżdżam na plażę, gdzie kieruje się do mojego ulubionego zakątka nad Wartą.

Warta_Kępowizna © fotoaparatka

Słońce przyjemnie grzeje, aż nie chce się ruszać dalej. Po kilku minutach wracam znów na drogę prowadzącą do Załęcza. Do samej wsi jednak nie wjeżdżam. Kierując się drogowskazem skręcam na Kluski. Troszkę pedałowania pod górkę i moim oczom ukazuje się taki oto widok.

Kluski_widok © fotoaparatka

Z Klusek dalej żółtym szlakiem skręcam w teren i znów pod górkę, ale o dziwo jakoś łatwo się podjeżdża. I tak owym szlakiem jadę sobie przed siebie, po drodze mijając śliczny drewniany domek, jednakże przed domem stoi gospodyni i dziwnie się na mnie patrzy, rezygnuję więc z fotografowania. (ale ja tam jeszcze wrócę :)) Chwilkę później mijam pomnik postawiony przez koło łowieckie Daniel swojemu patronowi Św. Hubertowi. Przystaje przy nim chwilę po czym ruszam dalej powoli zaczynając brnąć w piachu. Parę minut później mój szlak styka się, ze żwirowiskiem. W środku wielkiego dołu dostrzegam kicające zające, które jednak okazują się szybsze od mojego aparatu :)

Żwirowisko © fotoaparatka

Przed wyjazdem na asfalt napotykam jeszcze jeden pomnik tym razem postawiony przez koło łowieckie "Sarna" z Działoszyna.

pomnik Św. Huberta © fotoaparatka

Na drogę wyjeżdżam w Załęczu Małym i po chwili zastanowienia ruszam w Kierunku Załęcza Wielkiego, gdzie skręcam na most. Na moście znów chwila zawahania jaką drogą dalej. Wybór pada na Wronią Wodę. Z mostu, skręcam więc w kierunku Bukowców w bardzo malowniczy szlak.

Załecze Wielkie_żółty szlak © fotoaparatka

Wybór owego szlaku wiąże się z powrotem w teren i tak najpierw szutrową a potem leśną drogą pedałuję sobie obmyślając jakiś innowacyjny plan na starorzecze. Postanawiam ze szlaku skręcić wcześniej niż zazwyczaj. Wybór okazuje się niezwykle trafny. Odnajduje bardzo urokliwy zakątek Warty, do którego z pewnością jeszcze nie raz będę wracać, a i Wronia Woda ukazuje mi się z zupełnie innej strony niż zwykła to robić :)

zakątek Warty © fotoaparatka

Wronia Woda © fotoaparatka

Spędzam dłuższą chwilę, zarówno w jednym jak i w drugim miejscu, po czym wyruszam w drogę powrotną. W Załęczu Wielkim atakuje mnie pies, na szczęście z kagańcem. Właściciele jednak szybko reagują i psina potulnie do nich wraca zostawiając mnie w spokoju.
Po wyjeździe na most jeszcze na moment ruszam w kierunku ośrodka ZHP do wierzby, która o tej porze roku bardzo fajnie się prezentuje.

Wierzba na Wartą © fotoaparatka

Spod wierzby przez Załęcze Wielkie i Kałuże Kolonię docieram praktycznie do domu. Praktycznie bo po drodze zjeżdżam jeszcze na staw, gdzie bardzo dawno mnie nie było, a stamtąd już prosto na rodzinne podwórko:) I tak przekroczyłam 2000 km. kto by pomyślał :D

Na wyjeździe, czyli rycerski gród, pałace i kościoły

Niedziela, 10 kwietnia 2011 · dodano: 10.04.2011 | Komentarze 9

Wyjazd zaplanowany był od kilku tygodni. Weekend wybrany, średniowieczny pokój zarezerwowany, a tu nas zastaje taka pogoda. Jeszcze w piątek wieczorem zastanawiamy się czy nie zrezygnować. Ni to słońce, ni to deszcz, a do tego niesamowity wiatr. W ostateczności zmieniamy plany, zamiast pedałować do Rycerskiego Grodu, pakujemy rowery do mojego chrząszcza i na miejsce docieramy autem. Okazuje się, że chrząszcz mimo swoich niewielkich gabarytów z łatwością połyka dwa rowery :D

pakowanie © fotoaparatka

Docieramy na miejsce po drodze mijając mnóstwo pięknych zakątków, do których trafić musimy, kiedy uda nam się zdobyć gród rowerowo.
Rycerski gród w Biskupicach położony jest nad pięknym zalewem okupowanym przez licznych wędkarzy.

zalew Biskupice © fotoaparatka

Wchodzimy do środka grodu, gdzie woła do nas kierownik i pokazuje nam nasze pokoje, stylizowane na średniowiecze. Po rozpakowaniu ruszamy zwiedzić rycerską posiadłość.

Rycerski gród © fotoaparatka

Pomysł powstania rycerskiego grodu narodził się w 2003 roku. Siły w tym dokonaniu zjednoczyły Gmina Byczyna oraz Opolskie Bractwo Rycerskie. W uzyskaniu środków na inwestycję nawiązano współpracę z partnerską gminą ze Zlatych Hor oraz Grupą Szermierczą z czeskiego Jasenika, dzięki czemu uzyskano dofinansowanie. Dziś drewniana budowla jest ewenementem na skalę światową. Co roku odbywają się tam turnieje rycerskie a turyści mają okazję przebrać się w rycerską zbroję, postrzelać z łuku, porzucać toporami itp.

Baszta © fotoaparatka

Biorąc pod uwagę wiatr, który uniemożliwiał wyjazd rowerowy, postanawiamy skorzystać z oferowanych atrakcji. Krzysiek przebiera się za rycerze. A ja mogę tylko patrzeć gdyż na małych gremlinów zbroi nie mają. :)

rycerz :D © fotoaparatka

Po przygodach w zbrojowni, przychodzi czas na naukę celności. Po kolei przychodzi czas na topory, włócznie i noże. Rozrywki w sam raz dla tych mniejszych jak i wyrośniętych chłopców. Ja też próbuje ale z marnym skutkiem :D
I tak zastaje nas wieczór, a z pedałowania nici. Kładziemy się spać z nadzieją, że jutro będzie lepiej, a tu nagle rozlega się syrena przeciwpożarowy. Nie wiemy czy mamy uciekać, w końcu dokoła wszystko z drewna. Okazuje się jednak, że pożaru to fałszywy alarm .

Niedzielny poranek wita nas pięknym słońcem i praktycznie bezchmurnym niebem. Pakujemy, więc tobołki i ruszamy na starcie z wiatrem.

pakowanie :D © fotoaparatka

Pierwszy odcinek bez specjalnych problemów bo powiewa w plecy, ale już przy pierwszym skręcie w Kochłowicach czujemy go z boku. Musimy się pilnować, gdyż chwila nieuwagi kończy się zjazdem na drugi pas. Docieramy do wsi Skałągi, gdzie skręcamy do Rożnowa. Spotykamy tam drewniany kościół św. Trójcy pochodzący z 1788.

Rożnów Kościół św. Trójcy © fotoaparatka

Obok kościoła znajdują się dwa groby, oraz grobowiec w kształcie piramidy dla generała majora Karola Adolfa Augusta von Eben und Brunnen z 1780 roku.

Groby obok kościoła © fotoaparatka

grobowiec piramida © fotoaparatka

Z racji, iż obok kościoła znajduje się park a wiemy, iż okolice bogate są w pałace, ruszamy w poszukiwaniu zabytkowej budowli. Po chwili błądzenia odnajdujemy, podpadnięty w ruinę noegotycki pałac wzniesiony w połowie XIX wieku.

pałac Rożnów © fotoaparatka

otoczenie pałacu © fotoaparatka

Pałac jest tak piękny, iż spędzamy przy nim dłuższą chwilę, po czym ruszamy dalej. W Skałągach odnajdujemy kolejny park i pałacowe zabudowania.

Zabudowania w Skałągach © fotoaparatka

Dalej skręcamy w kierunku Jakubowic do, których siłujemy się z wiatrem wiejącym prosto w twarz. Po do pedałowaniu do wioski rozkładamy naszą prowizoryczną mapkę i obieramy kurs na Krzywiczyny. Przez Bruny docieramy do celu gdzie napotykamy kolejny drewniany kościół z 1623 roku, zbudowany przez cieślę Krzysztofa Bittner.

Krzywiczyny: kościół św. Trójcy © fotoaparatka

Po obchodzie zabytku przysiadamy na pobliskim przystanku w celu uzupełniania kalorii po czym ruszamy, tym razem z pomocą wiatru w stronę Byczyny. Przejeżdżając przez Jakubowice dostrzegam w oddali kolejny kościółek. Wjeżdżamy w szutrowa drogę i po chwili jesteśmy na miejscu.
Jest to filialny, poewangelicki p.w. MB Królowej Polski z 1585 roku.

Kościół Matki Boskiej Królowej Polski Jakubowice © fotoaparatka

Wracamy na trasę w kierunku Byczyny i znów wiatr staje się naszym wrogiem. Docieramy do Proślic, gdzie napotykamy kolejny, tym razem, klasycystyczny pałac z przełomu XVIII i XIX w.

pałac Proślice © fotoaparatka

Kawałek dalej napotykamy drewniany kościół filialny p.w. Najświętszego Serca Jezusowego, pochodzący z 1580 r., przebudowany w 1773 roku. Przy kościele stoi równie urokliwa drewniana kaplica.

Kościół Proślice © fotoaparatka

Tym razem z pomocą wiatru szybciutko pedałujemy do kolejnego pałacu w Polanowicach, zbudowano w 1872 roku a w 1912 r. przebudowanego. W 1981 roku budynek zniszczył pożar, po odbudowanie pałac został pozbawiony cech stylowych. Dziś w obiekcie mieści się Zespół Szkół Licealno - Zawodowych.

pałac polanowice © fotoaparatka

Chwila przerwy i pedałujemy dalej, tym razem już bezpośrednio do Byczyny. Przejeżdżamy przez zabytkowe centrum miasta i kierujemy się do Polo, gdyż Gremlinowi zachciało się pepsi :D
Co do samego miasta to jest to jeden z najlepiej zachowanych średniowiecznych zespołów obronnych w Polsce z zabytkowym kościołem oraz spichlerzem w którym serwują przepyszną pizzę.

Byczyna baszta © fotoaparatka

Spod Marketu ruszamy już w kierunku grodu, gdzie czeka na nas samochód. Na rondzie zjeżdżamy na Kluczbork i krajówką z wiatrem w plecy pedałujemy do Kochłowic. Jakże się przyjemnie jedzie mając wiatr po swojej stronie. Szybko docieramy do wioski, która ma nas doprowadzić do grodu.
W Biskupicach zahaczamy jeszcze o ostatni podczas naszego wyjazdu drewniany kościół św. Jana Chrzciciela z 1626 roku.

Kościół w Kochłowicach © fotoaparatka

A w pobliżu kościoła zjeżdżamy jeszcze do pałacu z 1923 roku pałacu w Kochłowicach.

pałac w Kochłowicach © fotoaparatka

Wracamy do Grodu Rycerskiego, gdzie pakujemy rowery do auta i ruszamy do domu :) Pozostaje żałować, że wczorajsza pogoda nie pozwoliła nam zasiąść na rowery, bo naprawdę w tamtejszych okolicach jest co zwiedzać.